Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

"Είναι τόσα πολλά αυτά που μας ενώνουν και τόσα λίγα αυτά που μας χωρίζουν"...

"Μας ενώνουν τόσα πολλά σ' αυτή την κυβέρνηση κι έχουμε τόσες πολλές ευθύνες απέναντι στη χώρα (α) να μη βρίσκεται η Ελλάδα με σκυμμένο το κεφάλι στην Ευρώπη, β) να επιστρέψει η εργασία στη χώρα και γ) να καθαρίσει το κύκλωμα της διαφθοράς και της διαπλοκής), που δεν είναι μείζον το θέμα της παραδρομής λόγου του κ. Μουζάλα" (Σωκράτης Φάμελλος, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ)...

Πρόκειται για το οριστικό διαζύγιο του ΣΥΡΙΖΑ με την "Αριστερά" (έστω και σαν γενική, αόριστη, ασαφή και υπερβατική έννοια) και τη λακωνική αναγόρευση του (νεομνημονιακού) εθνολαϊκισμού σε επίσημη κρατική ιδεολογία...

Ας υποθέσουμε, χάριν συζήτησης, ότι πράγματι οι προθέσεις της κυβέρνησης είναι ειλικρινείς στους τρεις μείζονες στόχους που έχει θέσει (ισότιμη θέση της Ελλάδας στην Ε.Ε., εργασιακή ανοικοδόμηση, καταπολέμηση μικρό- και μεγαλο- παρασιτισμού). Προκύπτουν τότε αμείλικτα κάποια ερωτήματα a priori αξιακών αρχών για την Αριστερά και τη Δεξιά ως διακριτών ιδεολογικών αξόνων πολιτικής δράσης και κοινωνικής συμπεριφοράς...

Πρώτον, το σύνδρομο του "ραγιαδισμού" ("εμείς διαπραγματευόμαστε και πονάμε για τα επώδυνα μέτρα που ψηφίζουμε") είναι εξαιρετικά υποτιμητικό και αυτομαστιγωτικό για τη θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο... Η αντίληψη "μπορεί να υποδουλωνόμαστε στον εχθρό υλικά, θεσμικά και νομικά, αλλά η ψυχή μας παραμένει αδούλωτη" είναι προσβλητική για τον homo politicus σαν αυτόνομο υποκείμενο (ελεύθερης και υπεύθυνης) δράσης μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον... Πρόκληση για την Αριστερά του 21ου αιώνα (υπό τη συγκυρία της πολύπλευρης καπιταλιστικής κρίσης) είναι τα κινηματικά, από τα κάτω, ανοίγματα στο (ταξικά ανταγωνιστικό) διεθνές περιβάλλον και όχι το βολικό περιχαράκωμα στο κουκούλι μιας "αδικαίωτης" εθνικής αφήγησης, η διατήρηση μιας ψευδαίσθησης αγνότητας και "ιδεολογικής καθαρότητας" μέσω της κατασκευής φανταστικών "φίλων" και "εχθρών"...

Δεύτερον, στην ανάπτυξη, την απασχόληση και την ευημερία στοχεύουν όλες οι ιδεολογίες (σοσιαλιστική, φιλελεύθερη, φασιστική), η ριζική διαφορά βρίσκεται στα μέσα, τον τρόπο και το σκοπό της εργασίας... Είναι άλλο πράγμα η απασχόληση με όρους εργατικού ελέγχου (κομμουνιστική θεώρηση), άλλο η ταξική ουδετερότητα μεταξύ μισθωτής εργασίας και κεφαλαίου (σοσιαλδημοκρατική θέση), άλλο η μείωση του εργατικού κόστους για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας της επιχείρησης (νεοφιλελεύθερη οπτική) κι άλλο η κοινωφελής υποχρεωτική παροχή υπηρεσιών στο κράτος-πατερούλη (φασιστική, ολοκληρωτική αντίληψη κάθε απόχρωσης)... Το να επιστρέψει γενικά κι αόριστα η εργασία στη χώρα το θέτει ως προγραμματικό στόχο μέχρι και το ΔΝΤ, το διακύβευμα είναι με ποιους όρους, προϋποθέσεις, με πόσο βαθμό παρέμβασης εκ μέρους της κοινωνίας των πολιτών, με ποιες προοπτικές (μεσο- και μακρο- πρόθεσμης) βιωσιμότητας θα καταστεί αυτό βιοτική και βιωμένη καθημερινότητα... Είναι τραγελαφικό ο ΣΥΡΙΖΑ της αυτοδιαχείρισης και της δημοσιουπαλληλίας να μοιράζεται πλέον κοινές αξίες ως προς την εργασία με τους ΑΝΕΛ των ιδιωτικών επενδύσεων και της μείωσης των φορολογικών συντελεστών στους επιχειρηματίες...

Τρίτον, η σύγκρουση με τη διαπλοκή και τη διαφθορά (πεδίο στο οποίο όντως η κυβέρνηση 
ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μοιάζει να έχει ειλικρινείς προθέσεις, σε αντίθεση με την προκλητική ανοχή και  συγκάλυψη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του χρεοκοπημένου δικομματισμού) δεν είναι επίσης αξιακά ουδέτερη... Η σύγκρουση με το μικρό- και μεγαλο- παρασιτισμό προϋποθέτει μια (αναπόφευκτα ταξικά μεροληπτική) κοσμοαντίληψη για τη σχέση κόμματος-κράτους, ιδιωτικής-δημόσιας σφαίρας, για το (συγκεντρωτικό ή πλουραλιστικό) ρόλο των media, για τη θέση των τραπεζών σε ένα κεντρικά σχεδιασμένο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο ή, αντίθετα, στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς, για την άμεση φορολογία ως μέσο αναδιανομής πλούτου ή ως εργαλείο προσέλκυσης επενδύσεων κ.τ.λ....

Κατόπιν τούτων, συγχωρέστε μου τον αφορισμό (γιατί υπάρχουν και αρκετοί αξιόλογοι άνθρωποι που παραμένουν στο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή όσο και σε επίπεδο νεολαίας). Η μόνη συγκολλητική ουσία που δένει με πανίσχυρο αρμό την ανίερη συμμαχία, την παρά φύσει συνύπαρξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι η παραμονή στην εξουσία με κάθε κόστους. Ακόμα και αν αυτό το τίμημα αποτελέσει μια άσβεστη κηλίδα στην ιστορική διαδρομή της "κυβερνώσας ριζοσπαστικής Αριστεράς". Ακόμα κι αν αυτή η αδιανόητη συμπόρευση οδηγήσει νομοτελειακά την μικροαστική κοινή γνώμη στην επικίνδυνη, απολιτική υπεραπλούστευση ότι "όλοι ίδιοι είναι" ή ότι "δεν υπάρχει πλέον Δεξιά κι Αριστερά'...

Υ.Γ. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ο πολύ αξιόλογος κ. Μουζάλας να μην είναι μια ακόμα (στην ιστορία του νεοελληνικού κρατικού μορφώματος) "παράπλευρη απώλεια" για τη διασφάλιση της κυβερνητικής συνοχής, να μην είναι το επόμενο θύμα στο βωμό της αχόρταγης (σε βάθος αιώνων) "εθνικής συνείδησης"...